Αλκιβιάδης Λεμπέσης
Γράφει χαρακτηριστικά: "Οπως φαίνεται από τις φωτογραφίες, η Β' Δημοτικού του 1965-1966 ήταν στον Πύργο Θήρας & Αχαρνών. Την επόμενη χρονιά (Γ' δημοτικού) 1966-1967 μεταφερθήκαμε Τελέστου 4 όπου και μας βρήκε η "Επανάσταση". Δεν νομίζω πως ο ΦΑΡΟΣ είχε πάψει να λειτουργεί, μάλλον πήγαμε Τελέστου (όπου και η επίσημη έδρα του σχολείου) λόγω χωρητικότητας. Και τούτο διότι σχεδόν σίγουρα την χρονιά 1967-1968 (Δ' Δημοτικού) ξαναγυρίσαμε στον Φάρο.
Tην χρονιά 1968-1969 (Ε' δημοτικού) μεταφερθήκαμε στο 108ο (Θήρας 110 και Αλκαμένους) όπου -από μεικτές τάξεις- στην Ε' και ΣΤ' Δημοτικού τα τμήματα έγιναν πλέον μόνον Αρρένων.
Γράφει χαρακτηριστικά: "Οπως φαίνεται από τις φωτογραφίες, η Β' Δημοτικού του 1965-1966 ήταν στον Πύργο Θήρας & Αχαρνών. Την επόμενη χρονιά (Γ' δημοτικού) 1966-1967 μεταφερθήκαμε Τελέστου 4 όπου και μας βρήκε η "Επανάσταση". Δεν νομίζω πως ο ΦΑΡΟΣ είχε πάψει να λειτουργεί, μάλλον πήγαμε Τελέστου (όπου και η επίσημη έδρα του σχολείου) λόγω χωρητικότητας. Και τούτο διότι σχεδόν σίγουρα την χρονιά 1967-1968 (Δ' Δημοτικού) ξαναγυρίσαμε στον Φάρο.
Tην χρονιά 1968-1969 (Ε' δημοτικού) μεταφερθήκαμε στο 108ο (Θήρας 110 και Αλκαμένους) όπου -από μεικτές τάξεις- στην Ε' και ΣΤ' Δημοτικού τα τμήματα έγιναν πλέον μόνον Αρρένων.
Στην τελευταία σειρά επάνω και πρώτος αριστερά ο Κώστας Γραικιώτης. Ο δίδυμος αδελφός του Φάνης είναι στην τελευταία σειρά ο τρίτος από δεξιά.
Θεοφάνης Γραικιώτης : Τότε που η καρδιά έτρεχε πιο γρήγορα απ τα πόδια..........
Οι παιδικές φωνές δραπέτευαν από το μικρό προαύλιο του 21ου Δημοτικού Σχολειού και απλωνόντουσαν στην Θήρας και στην Αχαρνών.Θεοφάνης Γραικιώτης : Τότε που η καρδιά έτρεχε πιο γρήγορα απ τα πόδια..........
Το προαύλιο είχε γεμίσει με κλέφτες και αστυνόμους.
Κλέφτες τα κορίτσια. Αστυνόμοι τα' αγόρια.
Και ένα ατέλειωτο κυνηγητό ήταν σε εξέλιξη για τους μαθητές και τις μαθήτριες της Β΄Δημοτικου δηλαδή για τους οκτάχρονους μπόμπιρες.
Αστυνόμος και εγώ προσπαθούσα να συλλάβω το κοριτσάκι με την μακριά αλογοουρά και τα τσαχπίνικα ματάκια.
Ήταν πολύ γρήγορη. Μια δυο φορές που την πλησίασα μου ξέφυγε την τελευταία στιγμή. Στην προσπάθεια μου εκείνη είχα χάσει και ένα δύο κουμπιά απ την μπλε ποδιά μου . Και το άσπρο μου γιακαδάκι ήρθε το μπρός πίσω. Εγώ όμως εκεί. Δεν παράταγα την προσπάθεια. Μέχρι που την συνέλαβα. Η σύλληψη δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα κτύπημα στην πλάτη. Αυτή δεν έφερε αντίρρηση.
Την έπιασα απ το χέρι και την οδήγησα στη φυλακή. Συγνώμη στον τοίχο του προαυλίου ήθελα να πω.
Με κοίταζε με τα μικρά της τσαχπίνικα ματάκια. Την κοίταζα και 'γω. Με ύφος αστυνομικού βεβαίως. Μου χαμογελούσε και αυτό το χαμόγελο μου τρυπούσε την οκτάχρονη καρδιά μου. Τελικά με νίκησε με το χαμόγελο της Χαλάρωσα τα χέρια μου .Τώρα δεν ακουμπούσαν στον τοίχο του προαυλίου.
-Μπορείς να φύγεις της είπα, χωρίς να χάσω την παιδιάστικη σοβαρότητα του ρόλου μου.
Με κοίταξε στα μάτια. Με εκείνα τα τσαχπίνικα μάτια της.
Κούνησε το κεφαλάκι της και η αλογοουρά πήγε κι ήρθε.
-Δεν φεύγω μου είπε θα μείνω εδώ μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα.
Ήταν η πρώτη φορά που ένας οκτάχρονος μπόμπιρας καταράστηκε το κουδούνι που σήμανε τη λήξη του διαλείμματος.
Ήταν τα χρόνια της αθωότητας.
Τότε που η καρδιά έτρεχε πιο γρήγορα απ τα πόδια..........
Θ.Α.Γ.
Εξαιρετικά αφιερωμένο στους τότε συμμαθητές μας στο "ΦΑΡΟ" στο 21ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών στη γωνία Αχαρνών και Θήρας
Στην τελευταία σειρά επάνω και πρώτος αριστερά ο Κώστας Γραικιώτης. Ο δίδυμος αδελφός του Φάνης είναι στην τελευταία σειρά ο τρίτος από δεξιά.
Το προαύλιο είχε γεμίσει με κλέφτες και αστυνόμους.
Κλέφτες τα κορίτσια. Αστυνόμοι τα' αγόρια.
Και ένα ατέλειωτο κυνηγητό ήταν σε εξέλιξη για τους μαθητές και τις μαθήτριες της Β΄Δημοτικου δηλαδή για τους οκτάχρονους μπόμπιρες.
Αστυνόμος και εγώ προσπαθούσα να συλλάβω το κοριτσάκι με την μακριά αλογοουρά και τα τσαχπίνικα ματάκια.
Ήταν πολύ γρήγορη. Μια δυο φορές που την πλησίασα μου ξέφυγε την τελευταία στιγμή. Στην προσπάθεια μου εκείνη είχα χάσει και ένα δύο κουμπιά απ την μπλε ποδιά μου . Και το άσπρο μου γιακαδάκι ήρθε το μπρός πίσω. Εγώ όμως εκεί. Δεν παράταγα την προσπάθεια. Μέχρι που την συνέλαβα. Η σύλληψη δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα κτύπημα στην πλάτη. Αυτή δεν έφερε αντίρρηση.
Την έπιασα απ το χέρι και την οδήγησα στη φυλακή. Συγνώμη στον τοίχο του προαυλίου ήθελα να πω.
Με κοίταζε με τα μικρά της τσαχπίνικα ματάκια. Την κοίταζα και 'γω. Με ύφος αστυνομικού βεβαίως. Μου χαμογελούσε και αυτό το χαμόγελο μου τρυπούσε την οκτάχρονη καρδιά μου. Τελικά με νίκησε με το χαμόγελο της Χαλάρωσα τα χέρια μου .Τώρα δεν ακουμπούσαν στον τοίχο του προαυλίου.
-Μπορείς να φύγεις της είπα, χωρίς να χάσω την παιδιάστικη σοβαρότητα του ρόλου μου.
Με κοίταξε στα μάτια. Με εκείνα τα τσαχπίνικα μάτια της.
Κούνησε το κεφαλάκι της και η αλογοουρά πήγε κι ήρθε.
-Δεν φεύγω μου είπε θα μείνω εδώ μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα.
Ήταν η πρώτη φορά που ένας οκτάχρονος μπόμπιρας καταράστηκε το κουδούνι που σήμανε τη λήξη του διαλείμματος.
Ήταν τα χρόνια της αθωότητας.
Τότε που η καρδιά έτρεχε πιο γρήγορα απ τα πόδια..........
Θ.Α.Γ.
Εξαιρετικά αφιερωμένο στους τότε συμμαθητές μας στο "ΦΑΡΟ" στο 21ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών στη γωνία Αχαρνών και Θήρας
Στην τελευταία σειρά επάνω και πρώτος αριστερά ο Κώστας Γραικιώτης. Ο δίδυμος αδελφός του Φάνης είναι στην τελευταία σειρά ο τρίτος από δεξιά.
Την παρακάτω φωτογραφία μας έστειλε ο κύριος Βασίλης Γρίσπος
Γράφει ο κύριος Γρίσπος:«…. ήμουν μαθητής στον ΦΑΡΟ 21ο Δημοτικό σχολείο από το 1953 έως και το 1959…….Οι φωτογραφίες που σας στέλνω έχουν ως εξής:
1) Απόκριες 1954 εμφανίζονται απο δεξιά προς τα αριστερά η κα Κωνσταντοπούλου δίπλα της ο κ. Βασιλόπουλος (οι μετέπειτα διευθυντές όπως διαβάζω και πολύ χάρηκα γιατί είχαν δουλέψει πολύ σε αυτό το σχολείο και έχαιραν μεγάλης εκτιμήσεως).. Στην συνέχεια είναι η κυρία Ζαντούλα μια πολύ χαρούμενη και ζωντανή δασκάλα που όμως μετατέθηκε τον επόμενο χρόνο σε άλλο σχολείο. Η τελευταία κυρία δεν γνωρίζω ποια είναι αλλά και ούτε την θυμάμαι ως δασκάλα.
2) Απόκριες 1957 μαζί με την κα. Κωνσταντοπούλου , την άλλη κυρία που εικονίζεται δεν την γνωρίζω , πιθανόν να είναι κάποια μητέρα γιατί δεν την θυμάμαι καθόλου ως δασκάλα. Στην φωτογραφία αυτή φαίνονται και οι δύο υπέροχες σκάλες του κτιρίου που οδηγούσαν στον άνω όροφο. Ως γνωστόν στο κτίριο αυτό υπήρχαν δύο μεγάλες αίθουσες στον άνω όροφο και άλλες δύο στο ισόγειο.Τα παιδιά της πέμπτης και έκτης τάξεως κάνανε κάθε μέρα πρωί (στις αίθουσες του άνω ορόφου) και οι υπόλοιπες τάξεις εναλλάσονταν πρωί-απόγευμα.
3) Στην τετάρτη Δημοτικού είμαι ντυμένος μαχαραγιάς , ο διπιλανός μου Ρομπέν των δασών (δεν ενθυμούμαι το όνομά του) και δίπλα του ένας αλλος συμμαθητής μας ονόματι Χρίστος Μαντάς.
4) Η τελευταία φωτογραφία απεικονίζει την αδελφή μου (Μαίρη ) ντυμένη Ελλάς σε μια σχολική παράσταση για την 25η Μαρτίου. Εδώ πάλι φαίνοντια οι υπέροχες σκάλες του κτιρίου. Δυστυχώς δεν έχω αλλες φωτογραφίες αλλά και ούτε μπορεσα να βρώ φωτογραφίες του κτιρίου αυτού.
5) Προ μηνών σας έστειλα φωτογραφία της πέμπτης τάξεως 1957-58 όπου βρίσκομαι και εγώ κάπου ανάμεσα στα παιδιά , για την ιστόρία θα ήθελα να αναφέρω μερικά απο το ονόματα των συμμαθητών μου που είναι σε αυτή την φωτογραφία όσοι δηλαδή μου έρχονται στην μνήμη:
Ιππ. Βιγγοπουλος, Γιάννης Μηλιός, Καραγεωργίου, Έξαρχος, Μπουκουβάλος, Παχής, Μαντάς, Καράμπελας, Τζιμόπουλος, Πλουμιστός,Μίχος, Λυμπερόπουλος, Μπαρδάνης και απο τα κορίτσια : Δανάη Σπυροπούλου, Ελένη Μούρτου, Μαυραγάνη, Δελαπόρτα, Λάμπρου ,
Δυστυχώςκαι να με συγχωρήσουν αλλά δεν θυμάμαι όλα τα παιδιά .
Η φωτογραφία αυτή έχει τραβηχτεί στο πίσω μέρος του κτιρίου όπου δεξιά ήταν οι τουαλέτες (φαίνονται οι πόρτες) και αριστερά ένα μικρό κηπάριο όπου εκεί ήταν και ένα μικρό κυλικείο.
1) Απόκριες 1954 εμφανίζονται απο δεξιά προς τα αριστερά η κα Κωνσταντοπούλου δίπλα της ο κ. Βασιλόπουλος (οι μετέπειτα διευθυντές όπως διαβάζω και πολύ χάρηκα γιατί είχαν δουλέψει πολύ σε αυτό το σχολείο και έχαιραν μεγάλης εκτιμήσεως).. Στην συνέχεια είναι η κυρία Ζαντούλα μια πολύ χαρούμενη και ζωντανή δασκάλα που όμως μετατέθηκε τον επόμενο χρόνο σε άλλο σχολείο. Η τελευταία κυρία δεν γνωρίζω ποια είναι αλλά και ούτε την θυμάμαι ως δασκάλα.
2) Απόκριες 1957 μαζί με την κα. Κωνσταντοπούλου , την άλλη κυρία που εικονίζεται δεν την γνωρίζω , πιθανόν να είναι κάποια μητέρα γιατί δεν την θυμάμαι καθόλου ως δασκάλα. Στην φωτογραφία αυτή φαίνονται και οι δύο υπέροχες σκάλες του κτιρίου που οδηγούσαν στον άνω όροφο. Ως γνωστόν στο κτίριο αυτό υπήρχαν δύο μεγάλες αίθουσες στον άνω όροφο και άλλες δύο στο ισόγειο.Τα παιδιά της πέμπτης και έκτης τάξεως κάνανε κάθε μέρα πρωί (στις αίθουσες του άνω ορόφου) και οι υπόλοιπες τάξεις εναλλάσονταν πρωί-απόγευμα.
3) Στην τετάρτη Δημοτικού είμαι ντυμένος μαχαραγιάς , ο διπιλανός μου Ρομπέν των δασών (δεν ενθυμούμαι το όνομά του) και δίπλα του ένας αλλος συμμαθητής μας ονόματι Χρίστος Μαντάς.
4) Η τελευταία φωτογραφία απεικονίζει την αδελφή μου (Μαίρη ) ντυμένη Ελλάς σε μια σχολική παράσταση για την 25η Μαρτίου. Εδώ πάλι φαίνοντια οι υπέροχες σκάλες του κτιρίου. Δυστυχώς δεν έχω αλλες φωτογραφίες αλλά και ούτε μπορεσα να βρώ φωτογραφίες του κτιρίου αυτού.
5) Προ μηνών σας έστειλα φωτογραφία της πέμπτης τάξεως 1957-58 όπου βρίσκομαι και εγώ κάπου ανάμεσα στα παιδιά , για την ιστόρία θα ήθελα να αναφέρω μερικά απο το ονόματα των συμμαθητών μου που είναι σε αυτή την φωτογραφία όσοι δηλαδή μου έρχονται στην μνήμη:
Ιππ. Βιγγοπουλος, Γιάννης Μηλιός, Καραγεωργίου, Έξαρχος, Μπουκουβάλος, Παχής, Μαντάς, Καράμπελας, Τζιμόπουλος, Πλουμιστός,Μίχος, Λυμπερόπουλος, Μπαρδάνης και απο τα κορίτσια : Δανάη Σπυροπούλου, Ελένη Μούρτου, Μαυραγάνη, Δελαπόρτα, Λάμπρου ,
Δυστυχώςκαι να με συγχωρήσουν αλλά δεν θυμάμαι όλα τα παιδιά .
Η φωτογραφία αυτή έχει τραβηχτεί στο πίσω μέρος του κτιρίου όπου δεξιά ήταν οι τουαλέτες (φαίνονται οι πόρτες) και αριστερά ένα μικρό κηπάριο όπου εκεί ήταν και ένα μικρό κυλικείο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΣΚΑΝΗΣ: Φωτογραφίες από το Σχολείο με Δασκάλους και συμμαθητές την σχολική χρονιά 1962-63 και 1965-66.
Όπως αναφέρει ο ίδιος: Το κτίριο ήταν ένας διώροφος Πύργος γοτθικού Ρυθμού με επάλξεις και τοίχους με πάχος 1.5 μέτρο. Είχε μια μεγάλη χωμάτινη αυλή με ένα πεύκο που παίζαμε στα διαλείμματα.
Είχαμε Δασκάλα την Κωνσταντοπούλου και νομίζω Διευθυντή τον Γεννάδιο
Όπως αναφέρει ο ίδιος: Το κτίριο ήταν ένας διώροφος Πύργος γοτθικού Ρυθμού με επάλξεις και τοίχους με πάχος 1.5 μέτρο. Είχε μια μεγάλη χωμάτινη αυλή με ένα πεύκο που παίζαμε στα διαλείμματα.
Είχαμε Δασκάλα την Κωνσταντοπούλου και νομίζω Διευθυντή τον Γεννάδιο
